Zmniejszająca się bioróżnorodność gatunków roślin, które są naturalnym pożywieniem pszczół, jest jednym z największych zagrożeń dla owadów. Pszczołom nie pomagają także rozrastające się rośliny inwazyjne, które przeprowadzając ekspansję na ogromnych terenach, eliminują rodzime gatunki roślin. Skazują w ten sposób pszczoły na głód po okresie kwitnienia.
- Czym są rośliny inwazyjne?
- Czy rośliny inwazyjne zagrażają pszczołom?
- Zagrożenia dla pszczół. Poznaj gatunki inwazyjne
- Flora w Nowej Zelandii
Czym są rośliny inwazyjne?
Rośliny inwazyjne to rośliny, które nie są rodzime dla danego ekosystemu i mogą powodować różnego rodzaju szkody w środowisku lub negatywnie oddziaływać na człowieka lub inne zwierzęta. Gatunki inwazyjne zmniejszają populację lub całkowicie eliminują gatunki rodzime – prowadzą inwazję, szybko się mnożą i w efekcie zajmują ogromne tereny. Stanowi to realne zagrożenie dla bioróżnorodności.
Obce rośliny pojawiają się na nowym terenie, “podróżując” różnymi środkami transportu. Najczęściej rośliny inwazyjne są przywożone przez ludzi, świadomie bądź nieświadomie. Turyści często przywożą egzotyczne rośliny i sadzą je w przydomowych ogródkach, ale wiele organizmów transportowanych jest także przypadkowo wraz z drewnem (i produktami drewnianymi). Dużo gatunków zostało celowo sprowadzonych, aby zwiększyć produkcję i konkurencyjność lub zostało posadzonych jako rośliny ozdobne w ogrodach i parkach.
Czy rośliny inwazyjne zagrażają pszczołom?
Jednym z głównych zagrożeń dla pszczół w ostatnich latach jest brak bioróżnorodności roślin, które stanowią naturalny pokarm dla owadów zapylających. Rośliny inwazyjne, nawet te bogate w nektar i pyłek są zagrożeniem dla pszczół, ponieważ przez swoją ekspansję zajmują ogromne połacie terenu, na których z czasem stanowią jedyny gatunek.
Kwiaty kwitną jednak wyłącznie przez określony, krótki czas w roku i tylko wtedy stanowią pożywienie dla pszczół. Jeśli na wielkiej przestrzeni znajduje się tylko jeden gatunek rośliny, to po okresie kwitnienia dzikie pszczoły nie mają co jeść. Należy pamiętać, że tylko pszczoły miodne latają na kilometrowe dystanse. Dzikie pszczoły latają na około 200-300 metrów od gniazda i jeśli w tym promieniu nie znajdą pożywienia, czeka je głód.
Wielkie obszary pokryte tylko jednym gatunkiem kwiatów, ze względu na krótki okres kwitnienia, mogą być zagrożeniem dla dzikich pszczół
Zagrożenia dla pszczół
Nawłoć – roślina o żółtych kwiatach porastająca pobocza dróg, tereny przy torach kolejowych i nieużytki. W krótkim czasie prowadzi ekspansję na ogromnych obszarach, eliminując jednocześnie rosnące tam rodzime gatunki. Jest ogromnym zagrożeniem dla bioróżnorodności i po okresie kwitnięcia pozostawia „pokarmową pustynię” dla pszczół.
Niecierpek gruczołowaty – pochodzi z Himalajów i został sprowadzony jako roślina ozdobna. Podobnie jak nawłoć, stanowi zagrożenie dla bioróżnorodności gatunków poprzez inwazję na terenach gatunków rodzimych. Jest najgroźniejszą rośliną inwazyjną w Europie.
Dąb czerwony – występuje w lasach i na nieużytkach, możemy go spotkać także w parkach. Stanowi zagrożenie dla gatunków występujących naturalnie w lasach, zwłaszcza dla zbiorowisk leśnych, jak buczyny. Dodatkowo jego opadłe liście zakwaszają glebę, która jest miejscem gniazdowania dzikich pszczół.
Czeremcha amerykańska – rodzaj drzewa lub dużego krzewu z rodziny różowatych. Pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie jest ceniona za dobrej jakości drewno. W Europie powoduje znaczne negatywne zmiany w ekosystemie leśnym, dlatego w wielu krajach jest zwalczany.
Barszcz Sosnowskiego – roślina zielna z rodziny selerowatych, kwitnie na biało. Jest chętnie odwiedzana przez pszczoły, jednak stanowi podobne zagrożenie jak nawłoć. Rozprzestrzenia się w zawrotnym tempie i jest bardzo trudna do zwalczenia. Poważnie zagraża bioróżnorodności.
Flora w Nowej Zelandii – jak wpływa na miód manuka?
Nieco inaczej niż w Polsce prezentuje się bioróżnorodność flory w Nowej Zelandii, ojczyźnie miodu manuka. Rośliny w Nowej Zelandii to w 75% gatunki endemiczne, a więc występujące wyłącznie na terenie tego kraju.
Nowa Zelandia to zatem kraj, który wciąż może cieszyć się rodzimymi gatunkami roślin i niezachwianą bioróżnorodnością. Dzięki temu nowozelandzkie pszczoły mają dostęp do zróżnicowanego pokarmu, na bazie którego tworzą rozmaite gatunki miodów – w tym także miód manuka.
